چرا؟

در کجای دنیا ایستاده ام

سوالی بود که بارها از خود پرسیده ام

و تو هنوز هم به فکر آرایش چهره دوستانت هستی؟

افتخارت این است که آنان در قبال این همه زحمت تنها می گویند چه دختر خوشگل و دست به صورتی!!!

و فردا .. در کنار من.......... ابروانت را هر چه تنگ تر می کنی تا غرور نشسته بر صورتت بیشتر نمایان شود!!

بخدا حفظ هستم ماجرا را.....دیگر از جشن عروسی دیروز برایم چیزی نگو.

چه داماد خوشگلی.... چه هدایایی... ناز عروس رو خیلی می کشید.... آنقدر التماسم کردند تا آخر رقصیدم....اون دخترک سیاه  بهم می گفت وای چقدر تو سفیدی...اه پسرها نگاهم میکردن و من شالم رو کشیدم....یکی از مهمونا به مامان می گفت دخترت مجرده آخه منم یه پسر دارم برسیم خدمتون؟.

در آخر تو دیروز دلشاد بودی و غرق غرور خودساخته و امروز من چه؟

باید تحمل کنم آن عشوه گری ها و این دلتنگی های به ظاهر دیوانه کننده ات نسبت به من و بشنوم همان جمله ی معروف و کنایه ایت که با هر عروسی رفتن و آمدن تکرار می کنی:

کاش ....

و من هیچ گاه درمقابل این حجمه های بی امانت چیزی نگفتم جزء اینکه>>"انشالله"